من و مبارزه

به سال ِ قبل و ماجراهای‌اش فکر می‌کنم. به روزهایی که به خیابان می‌رفتیم. به فکرهایی که هر بار پیش از رفتن می‌کردم؛ آیا واقعا ارزش‌اش را دارد؟ که چه بشود؟ مگر این سبزها با آن یکی‌ها واقعا فرقی دارند؟ این‌بار که می‌روی ممکن است جدی جدی برنگردی‌ها! می‌فهمی؟ چیزی تغییر می‌کند؟ می‌دانی چه می‌خواهی؟ بقیه‌ها می‌دانند؟ چیزهایی را که آن‌ها می‌خواهند دوست داری اصلا؟ اگر سبزها آمدند روی کار چه؟ خوشحال خواهی بود؟ مساله‌ی اصلی این‌ها ست واقعا؟ کاری را که می‌کنی باور داری؟ ...
پاسخ‌ام به خیلی از این پرسش‌ها منفی و ناامیدکننده بود. اما نیرویی که نمی‌دانم قدرت‌اش را از کجا می‌گرفت، همیشه با من بود. نیروی عجیبی که زود تحریک می‌شد و دل‌اش می‌خواست به این پرسش‌ها فکر نکند. می‌خواست بی‌مهار باشد و پیش برود. بهترین توجیهی که آن‌روزها می‌توانستم با آن خودم را راضی کنم این بود که می‌روم تا به بی‌داد اعتراض کنم، سوای هر نتیجه‌ای که ممکن است داشته باشد. این گفت و گوی درونی را یادم هست که هر بار تکرار می‌کردم: اعتراض به بی‌داد برای‌ من خوب است. برای روان‌ام خوب است. یادم می‌ماند آدم ام هنوز...
خوب که فکر می‌کنم می‌بینم این روحیه را همیشه داشته‌ام. انگار زندگی با مبارزه شیرین‌تر می‌شود برای‌ام. سخت‌ترین کارها را اگر بدانم پشت‌اش معنایی از جنس ِ مبارزه است، راحت‌تر انجام می‌دهم. گرچه، در تمام ِ لحظاتی که خودم را در حال ِ مبارزه می‌بینم، یک عالمه پرسش ِ بی‌‌پاسخ دارم؛ آیا واقعا ارزش‌اش را دارد؟ که چه بشود؟ مگر...