من و امیرمهدی و خدا

امروز امیرمهدی در باغ ِ وحش گم شد. به همین راحتی. تا پیداشدن‌اش، ایمان ِ نداشته‌ام به همه‌ی خدایان روی زمین را فراخواندم و در همان حال، به درسی از کتاب ِ بینش ِ دبیرستان (شاید هم راهنمایی) فکر می‌کردم که در اثبات وجود خدا می‌گفت: آدم وقتی جای بدی گیر می‌کند که دست‌اش از همه جا کوتاه است، به یک چیز چنگ می‌زند یا فکر می‌کند یا از او کمک می‌خواهد. او همان خدا ست و صرف‌نظر از این‌که او کمکی بکند یا نکند (چون به هزار و یک دلیل ممکن است کمک نکند)، وجود دارد.
امیرمهدی پیدا شد. یادم می‌آید توی کتاب گفته بود: آدم‌ها وقتی مشکل‌شان حل می‌شود، باز یادشان می رود که چه‌کسی مشکل را حل کرده، و نتیجه گرفته بود که: آدمیزاد تا این حد جهول* است.

* بر وزن ِ فعول، احتمالا به معنی کسی که در نادانی زیاده‌روی! می‌کند.