گریه و خشونت

اگر این حرف‌ها فمینیستی ست، من یک فمینیست دوآتیشه ام.
در این فرهنگ (فرهنگ عمیقا مردسالار) حتا نشانه‌های زنانه‌ی بروز احساس هم، تحقیر می‌شوند. گریه کردن یعنی منطق نداشتن، یعنی مظلوم‌نمایی. بازتعریف مسایل، یعنی ضعف. آدم‌ها تشویق می‌شوند ضعیف بمانند ولی چیزی بروز ندهند. زن در این فرهنگ تشویق می‌شود که مظلوم بماند ولی مظلوم‌نمایی نکند. فرهیختگی یعنی دم‌برنیاوردن. اما خشونت یعنی بروز اوج رنج، نهایت استیصال. خشونت، ناخودآگاه ستوده می‌شود. خشونت معناهای زیبایی‌شناسانه دارد. در عمیق‌ترین لایه‌های این فرهنگ، خشونت زیبا ست.
هنوز خیلی راه مانده تا تصویب قوانین برابر میان زن و مرد...