پاییز و زمستان

دوست دارم روشی پیدا کنم که با آن بتوانم حرف‌های دِ مُده و لوس و بی‌مزه را یک‌جوری بگویم که خوب شنیده شوند. مثلا امروز صبح که بیدار شدم و دیدم هوا ابری ست، مثل خیلی از روزهای ابری دیگر، حس کردم عواطف‌ام در حال غلیان اند. من در روزهای ابری و بارانی زود گریه می‌کنم، زیاد دل‌تنگ می‌شوم، راحت دیگران را دوست می‌دارم، فیل‌ام بدجور هوای هندوستان می‌کند، خلاصه این‌که آستانه‌ی تحریک‌پذیری گیرنده‌های حسی مغزم یک‌جور عجیبی بالا می‌رود. راست‌اش امروز به این فکر کردم که من همیشه پاییز عاشق شده‌ام. نه این‌که هر پاییزی عاشق شده باشم ها! یعنی ردّ عشق‌هایم را که می‌گیرم، به پاییز برمی‌گردند، یا نهایتا به زمستان. این روزها گاهی به این‌ها فکر می‌کنم، ولی نمی‌دانم چه‌جوری بگویم‌شان که خوب باشد!